565
از آنجا که طبق سوابق، رژیم صهیونی در حالت عادی، به واسطهی سرشت و ذات تجاوزگر و غاصب خود، به روی سرزمینها و منابع همسایگان چنگ انداخته است، بدیهی است در وضعیت خشکسالی وخیم، این درّندهخویی و دستاندازی تشدید هم شود.
در اواسط مردادماه سال جاری، رسانهی اسراییلی «VIN NEWS» گزارش داد که گرما در اسرائیل هر ساله شدیدتر می شود، منابع آب در شمال سرزمینهای اشغالی در حال کاهش است، و اداره آب هشدار روشنی را اعلام می کند: این یک خشکسالی به طور خاص، شدید است.
هزی لیپشیتز، رئیس اداره آب رژیم، در گفتگو با Ynet هشدار داد:
"تا آنجا که به این اداره مربوط می شود، ما در حال حاضر در یک سال خشکسالی هستیم — سالی که با هر چیزی که در ۱۰۰ سال گذشته دیده شده، متفاوت است. و من این را بر اساس دادههای دقیق و اندازهگیری شده می گویم. منابع آب در شمال کمیاب است و رودخانه بانیاس تقریبا خشک است. در نهایت، نهاد مسئول اعلام رسمی خشکسالی از نظر اقتصادی و کشاورزی وزارت امور مالی است."[1]
سرزمینهای اشغالی در حال تجربه یکی از شدیدترین دورههای خشکسالی در یک قرن گذشته است. این بحران، انگیزه اصلی برای کنترل و دسترسی به منابع آب خارج از مرزهای رسمی بوده است. بحران آب صهیونیستها بهحدی جدی است که منابع اصلی آبی این رژیم مانند دریاچه طبریه و رودخانه بانیاس به کمآبی تاریخی رسیدهاند و بخش کشاورزی در مناطق شمالی را با آسیبهای جدی مواجه کرده است. اوضاع چنان وخیم شده که روز 30 اکتبر، رسانههای رژیم خبر از برگزاری «دعای باران» به رهبری «شموئیل الیاهو»، رهبر کابالیستهای صفد و هزاران یهودی دیگر در کرانه دریاچه جلیله دادند. دعاکنندگان ادعا کردند که در دفعات قبلی نیایش جمعی(در سالهای 2003 و 2019)، زمستانهایی بسیار پربارش در سرزمینهای اشغالی در پی آمد.[2]
لیپشیتز، مسوول امور آب رژیم صهیونی توضیح داد:
"زمستان گذشته همه جدول ها را شکست. سطح کینرت{دریاچه طبریه یا جلیل} اصلا بالا نرفت. این بیسابقه است. "
کشاورزی اسرائیل سالانه حدود ۱.۲ میلیارد متر مکعب از انواع آب مصرف می کند — آب شیرین، آب بازیافتی (تصفیه شده) و آب شور.
در حال حاضر، رژیم اسرائیل دارای کارخانههای نمکزدایی در هادره، اشکلون، اشدود، دو مجموعه در سورک و یکی در پالماخیم در زمینهای خصوصی دارد. اما خود این کارخانهها یک مشکل جدید بوجود می آورند: هر کارخانه نمکزدایی حدود نیم درصد از کل مصرف برق اسرائیل را مصرف می کند که رقم چشمگیری است.[3]
از آنجا که طبق سوابق، رژیم صهیونی در حالت عادی، به واسطهی سرشت و ذات تجاوزگر و غاصب خود، به روی سرزمینها و منابع همسایگان چنگ انداخته است، بدیهی است در وضعیت خشکسالی وخیم، این درّندهخویی و دستاندازی تشدید هم شود. در همین راستا، رژیم با سوءاستفاده از روی کار آمدن دولتی ضعیف و نامحبوب در سوریه، این کشور را مورد تاخت و تاز قرار داده است که یکی از دلایل اصلی، از قضا تسلط بر منابع آبی سوریه است.
حضور و کنترل رژیم صهیونی در جنوب سوریه
حضور رژیم در جنوب سوریه را میتوان در دو بخش تاریخی و جدید بررسی کرد:
اشغال بلندمدت: بلندیهای جولان
صهیونیستها بلندیهای جولان سوریه را از سال ۱۹۶۷ میلادی به اشغال خود درآوردهاند. این منطقه بهطور طبیعی از منابع آبی غنی و استراتژیک برخوردار است.
رژیم با استفاده از شرایط جنگ داخلی سوریه و تضعیف حکومت مرکزی، نفوذ و حضور خود را در استانهای جنوبی سوریه (مانند درعا و القنیطره) گسترش داده است. این حضور تنها نظامی نبوده، بلکه با ابزارهای اقتصادی و کنترل زیرساختهای حیاتی همراه شده است.
بر اساس گزارشهای مختلف، صهیونیستها کنترل چندین سد و منبع آبی مهم در جنوب سوریه را در دست دارند. این کنترل، هم بهصورت مستقیم (نظامی) و هم از طریق مذاکرات غیرمستقیم با گروههای محلی اعمال میشود.
سدها و منابع آبی تحت کنترل اسرائیل در جنوب سوریه
سد المنطره: بزرگترین سد در جنوب سوریه. بر اساس گزارشها، نیروهای اسرائیلی در ژانویه ۲۰۲۵ کنترل این سد را به دست گرفتند.
سد الوحده: این سد در حوضه آبریز رودخانه یرموک قرار دارد. کنترل این سد به رژیم اجازه میدهد بر حدود ۴۰ درصد از منابع آبی مشترک سوری-اردنی مسلط شود.
مجموعهای از سدها بر روی نهر الرقاد(از جمله غدیر البستان، جسر الرقاد، شبرق، سحیم الجولان و عبیدین): این منابع مهم آبی در مجاورت جولان اشغالی قرار دارند که گزارشها از تمرکز عملیاتهای اسرائیل بر روی آنها حکایت دارد.[4]
چشمههای کوهستانی و آبهای زیرزمینی: گزارشها حاکی از آن است که اسرائیل با حفاریهای عمودی و افقی در منطقه جبل الشیخ (کوه حرمون)، مسیر آبهای زیرزمینی را به سمت قلمرو خود منحرف میکند.
پیامدهای فاجعهبار برای جنوب سوریه
کنترل منابع آبی توسط ارتش اشغالگر، در کنار خشکسالی طبیعی، تأثیرات ویرانگری بر زندگی و اقتصاد ساکنان جنوب سوریه داشته است:
منطقه جنوب سوریه که روزی "سبد نان" این کشور محسوب میشد، اکنون با بحران عمیق کشاورزی روبرو است. کاهش بارشها و پایین رفتن سطح آبهای زیرزمینی، باعث از بین رفتن محصولات و معیشت هزاران خانوار روستایی شده است.[5]
علاوه بر این، رژیم بهموازات کنترل آب، با ارسال محمولههای گندم و سوخت به مناطق مرزی سوریه، در حال ایجاد یک اقتصاد وابسته است. این اقدام، ابزاری برای تثبیت نفوذ و کسب مشروعیت در میان مردم محلی است.
از سوی دیگر، کمبود آب آشامیدنی و آب برای مصارف بهداشتی، شرایط زندگی را برای ساکنان این مناطق بسیار دشوار کرده و موجی از آوارگی داخلی را تشدید کرده است.[6]
جمعبندی
رژیم صهیونی به واسطهی یک بحران آب داخلی بیسابقه، برای تضمین امنیت آبی خود، به سمت توسعه طلببی و کنترل منابع استراتژیک آب در جنوب سوریه حرکت کرده است. این اقدام با استفاده از خلأ قدرت ناشی از جنگ داخلی سوریه و از طریق ترکیبی از قدرت نظامی، کنترل اقتصادی و فناوری صورت میگیرد. پیامد این سیاست، تشدید یک فاجعه انسانی و محیطزیستی برای سوریها و ایجاد یک ساختار وابستگی جدید در مناطق مرزی است.
[1]https://www.ynetnews.com/health_science/article/bkoeuyndxl
[2]https://www.ynetnews.com/jewish-world/article/s1wu0fekwe
[3]https://www.timesofisrael.com/facing-drought-israel-to-direct-desalinated-water-to-sea-of-galilee-in-world-first/
[4]https://www.irna.ir/news/85967421
[5]https://www.palestinechronicle.com/the-disintegration-of-syrias-government-and-israels-insidious-plot/
[6]https://www.nextcenturyfoundation.org/occupied-waters/
نظر
ارسال نظر برای این مطلب