ایران و ونزوئلا در طول دو دهه گذشته با یکدیگر «ائتلاف استراتژیک» قوی داشته‌اند. اتحاد این دو کشور نه تنها از نظر سیاسی و تجاری بلکه از نظر گفتمانی نیز بسیار قابل توجه بوده است. در کنار همکاری گسترده در حوزه های اقتصادی، دیپلماتیک و انرژی، همبستگی دو کشور در مخالفت با دشمنی مشترک به نام ایالات متحده معنای متفاوتی پیدا کرده است. با وجود آنکه فاصله جغرافیایی قابل توجهی بین دو کشور وجود دارد پیوندهای قوی میان ایران و ونزوئلا بر قرار است که شاید بتواند الگویی از یک اتحاد راهبردی علیه استکبار بین الملل را از آن به نمایش گذاشت. [۱]
هر چند طی دو دهه گذشته اتحاد استراتژیک میان ایران و ونزوئلا برقرار بوده است اما در برهه‌ای از زمان و با تغییر دولت در ایران در سال ۱۳۹۲ روابط دو کشور کم رنگ شد چرا که دولت، سیاست خارجی خود را تعامل با غرب، حل پرونده هسته‌ای و به ثمر رساندن برجام قرار داده بود، همچون روابط ایران با بسیاری از دیگر کشورهای دنیا روابط ایران و ونزوئلا را نیز در حاشیه قرار داد و بسیاری از همکاری‌های دو کشور دست کم تا قبل از دو سال پایانی دولت دوازدهم چنان که باید مورد پیگیری قرار نگرفت. [۲]
با روی کار آمدن دولت آقای رئیسی، رابطه ایران و ونزوئلا در دولت سیزدهم در مسیر بازگشت به روزهای اوج خود قرار گرفت. بر همین اساس «نیکلاس مادورو» رئیس جمهور ونزوئلا ۲۰ خرداد، پس از گذشت ۶ سال با دعوت رسمی آیت الله «سید ابراهیم رئیسی» در تور اوراسیایی – آفریقایی بعد از الجزایر و ترکیه به تهران سفر کرد. که هدف از این سفر امضاء سند جامع همکاری‌های ۲۰ ساله بین دو کشور بوده است. [۳]
اگر چه همپیمانی جمهوری اسلامی ایران و جمهوری بولیواری ونزوئلا از قرابت‌‌های سیاسی – اقتصادی در دیدگاه‌های ضد استکباری و با هدف مقابله مشترک علیه تحریم‌های آمریکایی ریشه گرفته است اما حالا با امضای این سند همکاری در حوزه انرژی، ساخت نیروگاه‌های حرارتی، تعمیر و اورهال پالایشگاه‌های ونزوئلا، صادرات خدمات فنی و مهندسی، عرصه‌های اقتصادی، کشاورزی، دفاعی و نظامی نشان می‌دهد که در رویکردی ایجابی توسعه و پیشرفت دو کشور را هدف قرار داده است. [۴]
در چنین شرایطی می‌توان گفت ایران و ونزوئلا منافع خود در دفاع خارجی علیه واشنگتن را با منافع داخلی در حفظ خود ادغام کرده‌اند و همپوشانی منحصر به فردی بین منافع دولت و نظام سیاسی در این دو کشور ایجاد شده است. این همپوشانی به طور بالقوه همسویی ایران و ونزوئلا را توضیح می‌دهد. اتحاد دو کشور به ونزوئلا این امکان را می‌دهد تا سیاست خارجی مستقل خود را همچنان حفظ کند و همکاری با قدرت‌های بزرگی چون ایالات متحده را رد کند. از طرفی این اتحاد، الگویی برای سایر کشورهایی است که تصور می‌کنند تنها با اتکا به آمریکا می‌توانند راه توسعه و پیشرفت را طی کنند. [۵]
نظر
ارسال نظر برای این مطلب