درست درحالی‌که مقامات رسمی کاخ سفید و وزارت خارجه آمریکا، برگزاری انتخابات میان‌دوره‌ای کنگره را نمادی از دموکراسی و احترام به رأی شهروندان در کشورشان می‌دانند، درپنج ایالت این کشور بر سر لغو قوانین برده‌داری در خصوص زندانیان ایالتی رأی‌گیری شده است! کلیت برگزاری این انتخابات نشان می‌دهد که برده‌داری صرفا در صفحات تاریخ تاریک آمریکا جای ندارد، بلکه هنوز نمادها و مصادیق آن در سایه حکومت پرادعای این کشور قابل مشاهده هستند.
استثمار زندانیان در آمریکا
اخیرا رأی‌‌دهندگان پنج ایالت آمریکا، آلابا‌ما، لوئیزیانا، اورگون، تنسی و ورمونت قرار بود تصمیم بگیرند که در تلاش برای لغو کامل برده‌داری چنین مجازاتی را از قوانین ایالتی خود حذف کنند. نتیجه این رأی‌گیری باعث می‌شود زندانیان بتوانند از کار اجباری خودداری کنند. بیش از ۸۰۰ هزار زندانی اکنون برای کمتر از یک دلار در روز یا بی‌هیچ دستمزدی کار می‌کنند. هفت ایالت آمریکا به زندانیان بابت کاری که انجام می‌دهند هیچ دستمزدی نمی‌پردازند. بر اساس گزارش شبکه BBC، هواداران این تغییر می‌گویند این چرخه استثماری باید برچیده شود. اما منتقدان معتقدند چنین دگرگونی ممکن نیست و باعث عواقب و نتایج ناخواسته‌ای در سیستم عدالت کیفری می‌شود.
ریشه قوانین کنونی در زندان‌های آمریکا
واقعیت امر این است که پس از لغو برده‌داری رسمی در آمریکا، مقامات این کشور به دنبال ساختار و قوانینی بودند که در قالب آن، بتوانند برده‌داری را در اشکال و قالب‌های دیگری پیاده‌سازی کنند. در سال‌های پس از لغو برده‌داری قوانینی باهدف سرکوب جامعه سیاهان تصویب شده بود که آن‌ها را راهی زندان کند، جایی که ناچار به بیگاری بودند. هنوز هم‌گروهی از زندانیان آفریقایی‌تبار در آمریکا ناچار به چیدن پنبه و محصولات دیگر در مزارع جنوبی هستند جایی که پدران آن‌ها پای در زنجیر بردگی داشتند. وجه اشتراک آن‌ها و پدرانشان، این است که آن‌ها نیز در قبال کار اجباری و طاقت‌فرسای خود، عملا دستمزدی دریافت نمی‌کنند. کورتیس ری دیویس که پیش از عفو در سال ۲۰۱۹، بیش از ۲۵ سال از عمر خود را به جرم قتلی که مرتکب نشده بود با انجام کارهای سخت در زندان لوئیزیانا گذرانده است، می‌گوید: «ایالات‌متحده آمریکا حتی یک روز هم در تاریخ خود بدون برده‌داری رسمی نبوده است. من ۲۵ سال کار کردم و فقط با ۱۲۴ دلار به خانه بازگشتم. این کارها برخلاف میل من و به زور اسلحه بوده است». زندان ایالت لوئیزیانا، معروف به زندان آنگولاست زیرا اکثر کسانی که به آنجا فرستاده شده و از سوی زندانبانان به‌عنوان برده‌های جدید به کار گرفته می‌شوند، سیاه‌پوست و اهل قاره آفریقا هستند. به گفته اینوسنت پروجکت، سازمانی که برای نجات زندانیانی که به اشتباه محکوم شده‌اند تلاش می‌کند، حدود ۷۵ درصد از زندانیان این زندان سیاه‌پوست هستند. آن‌ها بر این باورند که زندان آنگولا جایی است که برده‌داری آمریکایی هرگز به پایان نرسیده است.هر‌چند برده‌داری در ظاهر در آمریکا ملغی شده است اما در‌واقع فقط برده‌ها از مالکیت شخصی و خصوصی به برده‌‌هایی زیر نظر دولت تبدیل‌شده‌اند. این شبکه ملی در تلاش است تا ایالت‌های بیشتری در آمریکا به لغو کامل برده‌داری بدون هیچ استثنا و معافیتی تن دهند و تلاش می‌کنند قانون‌گذاران واشنگتن را وادارند تا با تصویب قانون مشابهی، قانون اساسی ایالات‌متحده را تغییر دهند.
خانه‌ای که از پای‌بست ویران است
برده‌داری زندانیان، محصور به پنج ایالت ذکر شده نیست! ایالت‌های کلرادو، نبرسکا و یوتا از سال ۲۰۱۸ هر نوع برده‌داری را ممنوع کرده‌اند. در سال ۲۰۲۳ به پیش‌بینی او در ۱۸ ایالت آمریکا قوانین ممنوعیت برده‌داری به رأی گذاشته خواهد شد. مخالفان اندکی در برابر تلاش ایالت‌ها برای لغو کامل برده‌داری وجود دارند اما این جنبش با مقاومت منتقدانی رو‌به‌رواست که می‌گویند پرداخت دستمزد عادلانه به زندانیان گران تمام می‌شود و آن‌ها استحقاق دریافت آن را ندارند و این تغییر باعث نابرابری میان زندانیان می‌شود. اما سؤال اصلی اینجاست که با وجود برده‌داری و استثمار رسمی زندانیان، چرا مقامات آمریکایی و حتی بسیاری از تاریخ‌دانان و اساتید دانشگاه در این کشور سخن از لغو برده‌داری و گذار از دوران سیاه خود به میان می‌آورند؟! از سوی دیگر، برده‌داری وقیحانه‌ای که اکنون در صدها زندان در ایالت‌های مختلف شاهد آن هستیم، محصول سکوت هدفمند سیاستمداران و نمایندگان دو حزب سنتی آمریکا( دموکرات و جمهوری‌خواه) در برابر این حقیقت تلخ می‌باشد.
کار کنید و فقط زنده بمانید!
زندانیان یا به عبارت بهتر، بردگان در آمریکا به شکل‌های گوناگون در چرخه تولید و اقتصاد نقش دارند. آن‌ها موظفند کالاهای گوناگونی تولید کنند از شیشه عینک تا پلاک خودرو و نیمکت پارک. آن‌ها گوشت و شیر و پنیر تولید می‌کنند و در مراکز پاسخگویی تلفنی شرکت‌های دولتی و کمپانی‌های بزرگ کار می‌کنند. پیگیری اینکه چه کسب‌و‌کار‌هایی از کار زندانیان استفاده می‌کنند دشوار است چون آن‌ها به‌طور رسمی برای شرکت‌های واسطه کار می‌کنند. شرکت‌های واسطه محصولات و خدمات آن‌ها را به شرکت‌های بزرگ می‌فروشند که گاهی از چگونگی و منشأ این نیروی کار بی‌خبر هستند. بنابه گزارش ماه ژوئن اتحادیه آزادی‌های مدنی آمریکا شرکت‌هایی که فقط در ایالت یوتا تابه‌‌حال از نیروی کار زندانیان استفاده می‌کرده‌اند شامل امریکن‌اکسپرس، اپل، پپسی و فِدِکس (شرکت خدمات پستی آمریکایی) هستند. حداقل در ۳۰ ایالت آمریکا از زندانیان در بخش امداد و فوریت‌ها در بلایای طبیعی و نابسامانی‌های اجتماعی استفاده می‌شود.به گزارش اتحادیه آزادی‌های مدنی آمریکا فقط در ۱۴ ایالت آن‌ها با آتش‌سوزی جنگل‌ها مقابله کرده‌اند و به‌صورت اجباری، ناچار شده‌اند جان خود را به خطر بیندازند اما در ازای این اقدامات، آن‌ها یک دلار( یک پانزدهم کمترین دستمزد کارگران در آمریکا) پول دریافت می‌کنند! این همان برده‌داری و نژادپرستی سیستماتیکی است که فقط ریشه در گذشته‌های آمریکا ندارد و امروز، در عصری که رسانه‌ها و سازمان‌های بین‌المللی مدعی حمایت از آزادی و حمایت از حقوق بشر هستند، در ده‌ها ایالت این کشور جاری است! به‌راستی مقامات آمریکایی در توجیه این حقیقت تلخ و تأسفبار چه توضیحی در برابر افکار عمومی دنیا دارند ؟فراتر از آن، کمیته حقوق بشر سازمان ملل متحد سکوت وقیحانه خود در قبال استمرار برده‌داری در آمریکا را چگونه توصیف می‌کند؟!
نظر
ارسال نظر برای این مطلب