22
ارتش آزادیبخش خلق چین روز چهار شنبه ۱۳ جولای بیانیه‌ای را منتشر کرد و در آن خبر از تقابل دریایی یگان‌های دریایی این کشور با ناوشکن امریکایی به نام بنفولد داد. بنابر این بیانیه، رویارویی دریایی چین و امریکا در دریای جنوبی چین رخ داده و به گفته تیان جونلی، سخنگوی ارتش چین، «ناوشکن حامل موشک‌های هدایت شونده بنفولد امریکا به طور غیرقانونی و بدون مجوز دولت چین به آب‌های سرزمینی پاراسل چین نفوذ کرد.» بیانیه ارتش چین می‌گوید که حرکت این ناوشکن امریکایی را زیر نظر داشته و آن را مجبور کرده از منطقه دور شود. هرچند که دولت امریکا و پنتاگون به صورت رسمی پاسخی به این بیانیه ارتش چین نداده‌اند، اما با توجه به تحولات اخیر، به نظر می‌رسد که امریکا تنش‌آفرینی خود را در بستری تازه پیش می‌برد.
اشاره بیانیه ارتش چین به منطقه پاراسل در دریای جنوبی چین است که چندین جزیره در آن واقع است و مالکیت بر سر این جزایر مورد ادعای چین، ویتنام و تایوان است. امریکا از این زمینه مورد اختلاف بهره‌برداری کرده و بار‌ها کشتی‌های جنگی خود را به این منطقه فرستاده تا اینکه ادعای چین مبنی بر مالکیت این جزایر را به چالش بکشاند. بنابراین، اتفاق اخیر و ورود ناوشکن امریکایی بنفولد چیز جدیدی نیست و در نگاه اول تکرار حوادث قبل از این به نظر می‌رسد، اما با توجه به تحولات ماه‌های اخیر به نظر می‌رسد که امریکا با هدف دیگری ناوشکن خود را به این منطقه فرستاده است. شکی نیست که حمله روسیه به اوکراین در این چند ماه بی‌ارتباط به این رخداد نیست، زیرا امریکا در این مدت مدام سعی کرده موقعیت تایوان را متناظر با اوکراین کند و سعی داشته چین را متهم به انجام حمله‌ای مشابه حمله روسیه به اوکراین بکند. هرچند که پکن هیچ‌گاه حق حاکمیت خود را بر جزیره تایوان کتمان نکرده، اما همواره تأکید داشته به اینکه می‌خواهد تایوان را از طریق صلح‌آمیز به سرزمین مادری‌اش بازگرداند. با این حال، نزدیک شدن بنفولد به جزایری که تایوان ادعای مالکیت آن‌ها را دارد، به معنای نقشه امریکا برای تحریک پکن و وقوع درگیری است تا ائتلافی همانند ائتلاف حمایت از اوکراین را در این منطقه و برای حمایت از تایوان ایجاد کند.
علاوه بر این، باید به نشست اخیر سران ناتو در شهر مادرید، پایتخت اسپانیا، نیز توجه داشت که نه تنها سران چهار کشور ژاپن، استرالیا، نیوزیلند و کره‌جنوبی برای اولین بار به این نشست دعوت شدند بلکه ناتو در سند «مفهوم استراتژیک» خود برای نخستین بار اعلام کرد که چین «چالش سیستماتیکی» را برای این ائتلاف ایجاد کرده و همراه با روسیه، یک «تهدید» اولیه است. به این ترتیب، ناتو نه تنها چین را به لحاظ نظری در زمره هدف اولیه و استراتژیک ناتو قرار داده بلکه آن چهار کشور آسیایی را در این زمینه با ناتو همسو کرده است. این اقدام امریکا به عنوان گسترش ناتو به سمت اقیانوس آرام و هند تفسیر شده و حالا باید حرکت ناوشکن بنفولد به سمت جزایر پاراسل را بر مبنای این بستر مورد ارزیابی قرار داد. با توجه به این نکته است که باید گفت این حرکت نظامی امریکا برخلاف گذشته صرف حرکت انفرادی نیروی دریایی امریکا در برابر ادعا‌های ارضی چین در دریای جنوبی چین نیست بلکه زمینه‌سازی است تا متحدان امریکا در آسیا و ناتو بتوانند صف‌بندی خود را بر مبنای این زمینه در برابر چین شکل بدهند. شاید با توجه به این بستر باشد که جونلی هشدار داده چنین اقدامی «به صلح و ثبات دریای چین جنوبی آسیب جدی وارد و قوانین بین‌المللی و هنجار‌های روابط بین‌الملل را به شدت نقض کرد.»در واقع، پکن نگران بهره‌برداری امریکا از جنگ اوکراین برای ائتلاف‌های تازه در اقیانوس هند و آرام است و تحرکاتی نظیر حرکت اخیر ناوشکن بنفولد در دریای جنوبی چین را از این جهت مورد ارزیابی قرار می‌دهد. بنابراین، سکوت دولت امریکا و پنتاگون در خصوص این حرکت به معنای خودداری آن‌ها از تکرار آن نیست بلکه باید انتظار اقدامات تحریک‌آمیز دیگری را از سوی امریکا داشت تا تنش‌آفرینی خود در حوزه اقیانوس آرام-هند را بر بستر گسترش ناتو به سمت این حوزه پیش ببرد.
نظر
ارسال نظر برای این مطلب