برگزاری سیزدهمین دورۀ انتخابات ریاست جمهوری اسلامی‌که به اعتقاد دوست و دشمن یکی از مهمترین انتخابات‌های تاریخ ایران است، در ایام نزدیک به این میلاد مبارک و دهه عزیز، می‌تواند معناهای ویژه ای داشته باشد.
همچنان که دیدیم، رهبر معظم انقلاب در آستانۀ انتخابات، در سخنرانی تلویزیونی عصر چهارشنبه خود، سخنانشان را با تحیت و سلام ویژه بر حضرت امام رضا(ع) آغاز کردند و آرزو کردند برکات وجود این امام بزرگوار در خاک ایران، در روز جمعه و رأی گیری نیز شامل ملت ایران شود و مردم بتوانند بهترین انتخاب را در این روز صورت دهند.
تقارن انتخابات و ایام دهه کرامت، می‌تواند نویدبخش این باشد که دولتی از دل این رأی گیری بیرون آید که ویژگی‌های دولتی با خلق و خو و سیرۀ رضوی را داشته باشد. ویژگی‌های مهمی‌که می‌تواند دولت آینده را در نجات بخشی ایران از بحران‌های سیاسی، اجتماعی و اقتصادی پیش رو دستگیر باشد.
در بیان سیرۀ امام هشتم(ع) معمولاً به سه ویژگی مهم در میان ویژگیها و برجستگی‌های وجود پاک ایشان، اشاره بیشتری می‌شود: مهربانی و رأفت، عالم بودن و توجه به گفت وگو.
امام رضا(ع) از یک سو، به مهربانی و دلسوزی برای همه آحاد جامعه و حتی دیگر موجودات زنده به جز انسان‌ها شهره است، از سویی دیگر ایشان عالم آل محمد (ص) است و حتی سخت ترین مخالفان و دشمنان آن امام به برجستگی و وزانت علمی‌ایشان معترف بوده‌اند و همچنان که دانش بسیاری از علم لدنی در سینه داشته اند، همیشه با دیگر دانشمندان و مخالفان فکری خود در حال مباحثه و مناظره بوده‌اند و با استفاده از این شیوه، به ترویج اسلام و تشیع پرداخته‌اند و سعی کرده‌اند مخالفان فکری خود را در میدان استدلال و عقلانیت تسلیم کنند.
امروز هر سه ویژگی برای دولت آیندۀ ایران مورد نیاز ماست تا بتواند کشور را از پیچ تند حوادث پیش رو به سلامت گذر دهد. دولت‌هایی که در برنامه‌ریزی‌های کلان خود نگاهی بی‌رحمانه و سختگیرانه به مستضعفان جامعه داشته‌اند و آنان را در تندباد حوادث و بحران‌های اقتصادی و اجتماعی، تنها گذاشته‌اند؛ دیگر نمی‌توانند نمایندگان شایسته‌ای برای مردم باشند. دولت آینده باید حقیقتاً دلسوز و غمخوار طبقات پایین اجتماع باشد و رنج آنان را رنج خود ببیند و در تصمیم گیری‌های کلان، این دهک‌های اجتماع را مورد توجه مخصوص قرار دهد.
از سوی دیگر در سالهای اخیر، کشور به سبب تصمیم گیری‌های بدون دانش، احساسی، ناگهانی و نمایشی آسیب‌های زیادی دیده است. بسیاری از تصمیم گیری‌های کلان کشور به دور از نقد ونظر کارشناسان و عالمان رشته‌های مختلف گرفته شده است و نتایج بحران آفرین آن در سالهای بعد دامن جامعه را گرفته است. مثال‌های بسیاری از این تصمیم گیری‌ها وجود دارد که در زمان خود با هشدار و واکنش متخصصان و دانشمندان روبه‌رو شد اما بی اعتنایی دولتمردان به این هشدارها، نتایج تلخی به بار آورد. دولت آینده باید از این روش اسلاف خود درس بگیرد. انتظار این که رئیس جمهور، در همه زمینه‌ها و رشته‌ها دانشمند زمانه خود باشد، بیجا و توهم آمیز است اما رئیس جمهور و همکارانش باید شجاعت پذیرش تصمیم‌های کارشناسانه حتی برخلاف خواسته و جهت‌گیری خود را داشته باشند تا کشور در سالهای آینده عاقلانه‌تر و عالمانه‌تر اداره شود.
از سوی دیگر رئیس جمهور آینده باید به تأسی از امام رضا(ع) جریانی جدی و همه جانبه برای ایحاد گفت و گوی واقعی میان بخش‌های مختلف جامعه و حاکمان و دولتمردان را ایجاد کند. دولت باید بتواند و شجاعت داشته باشد صدای مخالفان و منتقدانش را بشنود و با آنان نه از طریق بیانیه‌ها و متلک‌های حین سخنرانی، بلکه به صورت واقعی، رو در رو و در محیطی بدون تنش، آرام و عاقلانه وارد بحث شود. شنیدن صدای منتقدان، ادعایی است که همه رؤسای جمهور داشته‌اند اما کمتر کسی از آنان با گروه‌ها و اقشار مختلف مردم دیدار کرده، حرفشان را شنیده و به آنان پاسخ داده است. باید امیدوار بود که این سد در دولت سیزدهم توسط رئیس جمهوری شکسته شود که زمان انتخابش با زمان میلاد امامی‌ همزمان است که سمبل و نمونه گفت و گوی عقلانی و عالمانه در تاریخ است.