روز جمعه ۲۳سپتامبر دبیرکل سازمان ملل ،آنتونیو گوترش در بیاناتی بر “راه حل دو کشوری” جهت پایان دادن به درگیری فلسطین و رژیم صهیونیستی تاکید کرده و افزوده هیچ جایگزینی برای راه حل سیاسی به عنوان راه حل و فصل درگیری ها وجود ندارد[۱].در همین حال روز پنجشنبه یائیر لاپید نخست وزیر رژیم صهیونیستی در سخنرانی خود در نشست مجمع عمومی سازمان ملل، برای نخستین بار ادعای موافقت تل آویو برای تشکیل کشور مستقل فلسطین را مطرح کرد و در عین حال گفت: به شرط آن که امنیت اسرائیل تضمین شود، منعی برای تشکیل کشور مستقل فلسطین وجود ندارد. [۲]
همین جمله کافی بود تا عمق اختلافات داخلی در بین سران و مقامات تل آویو روشن شود.چراکه پس از آن رسانه‌های عبری‌زبان گزارش دادند که نتانیاهو، نخست وزیر اسبق رژیم صهیونیستی، «یائیر لاپید» را به ترس و تسلیم شدن در مقابل سید حسن نصرالله و کوتاه آمدن از میدان گازی «کاریش» متهم کرده و در توئیتی مدعی گردیده است «با کمک مردم، اول نوامبر حزب لیکود به رهبری من، کابینه ضعیف و خطرناک لاپید را با یک کابینه راستگرای پایدار برای چهار سال آینده جایگزین خواهد کرد، دولتی که امنیت و عزت ملی را به اسرائیل پس دهد »[۳].در عین حال نتانیاهو مدعی گردیده بود «ما به لاپید اجازه نمی دهیم که دولت فلسطین تشکیل شود که ما را به مصیبت (پیمان صلح اسلو) بازگرداند.»در مقابل یائیر جولان عضو کِنِسِت انتقاد شدیدی از نخست وزیر پیشین اسرائیل کرده و گفته نتانیاهو نه تنها خودش فاسد است، بلکه اطرافیان خود را نیز فاسد می‌کند[۴].این بیانات درحالی مطرح میگردند که بحران سیاسی سرزمین اشغالی به یک گره لاینحل تبدیل شده است. میتوان گفت که رژیم صهیونیستی از ساده ترین موضوعات سیاست داخلی گرفته تا موضوعات پیچیده خارجی خود دچار اختلاف و شکاف عمیق شده است. بسیاری از شهروندان صهیونیست و دولتمردانشان نگران بازگشت «نتانیاهو» و موج گسترده فساد در ساختار اسرائیل هستند. منتقدان نخست وزیر سابق می‌گویند که «بنیامین نتانیاهو» از ایران هم برای اسرائیل خطرناک تر است.مصیبت برای تل آویو اینجاست که نتانیاهو شانس بازگشت دارد و این اتفاق پرونده قطور فساد وی را با چالش مواجه خواهد کرد.درهرحال شاید اظهارات اخیر لاپید و اعلام حمایت از راه حل تشکیل دو دولت مطابق با مرزهای سال ۱۹۶۷ منجر به کاهش فشارهای بین المللی علیه رژیم صهیونیستی و کابینه وی در مناقشه اسرائیل-فلسطین گردد ولی قطعاً در آستانه انتخابات آتی کِنِسِت، لاپید روزهای سختی را ازجانب راستگرایان و علی الخصوص نتانیاهو تجربه خواهد کرد که بنا به نظرسنجی های صورت گرفته ،حزب لیکود به ریاست نتانیاهو برای تشکیل کابینه آتی اسرائیل تنها به یک کرسی دیگر نیاز داشته و شرایط فعلی این رژیم، نتانیاهو را در انتخابات پیش رو به کسب ۶۰کرسی در کنست امیدوار کرده است.در جدیدترین نمونه،اختلافات داخلی صهیونیست ها از دل دولت لاپید بوده است که،آیلت شاکد وزیر کشور اسرائیل و رهبر حزب یامیناه در سخنانی اعلام کرده بود نخست وزیری نتانیاهو را به رئیس جمهور پیشنهاد خواهم کرد.[۵] به موازت این اتفاقات، اخیراً «رونن بار» رئیس دستگاه امنیت داخلی اسرائیل «شاباک» در سخنانی با اذعان به وجود اختلافات و شکاف میان صهیونیست‌ها، این شکاف و اختلافات را پیچیده‌ترین چالش این رژیم خواند.وی اذعان کرد که این شکاف بزرگ، روز به روز درحال عمیق‌تر شدن است و دشمنان ما معتقد هستند که انسجام ما تضعیف شده و این موضوع بیش از هر چیز دیگری موجب نگرانی ما شده است.[۶]
به باور کارشناسان این شکاف سیاسی درنهایت به سطح جامعه کشیده شده و نتیجه آن را در شرایط امروز سرزمین های اشغالی می توان دید.اختلافات داخلی در سرزمین اشغالی آنچنان جدی شده که تظاهرات سراسری علیه بنیامین نتانیاهو رهبر ائتلاف راستگرایان رژیم صهیونیستی با حمله طرفداران او به تظاهرات‌کنندگان به خشونت کشیده شد.به گزارش جروزالم‌پست،روزهای گذشته از شمال تا جنوب فلسطین اشغالی شاهد تظاهرات سراسری علیه نتانیاهو ملقب به «بی بی» بود.در حومه تل آویو گروهی سوار بر موتورهای چهارچرخ به تظاهرکنندگان حمله و آنها را زخمی کردند.سازمان «اسرائیلی‌های نگران سرنوشت اسرائیل» از سازمان‌دهندگان این تظاهرات‌ها در بیانیه‌ای اعلام کرد: تشکیل کابینه ای به ریاست نتانیاهو فاجعه‌ای برای آینده اسرائیل خواهد بود.
رژیم صهیونیستی در چهار سال گذشته، پنج انتخابات برگزار کرده اما به خاطر بی‌ثباتی سیاسی، هیچ ائتلافی نتوانسته کابینه‌ای فراگیر تشکیل دهد و کابینه‌های ائتلافی به شدت شکننده بوده و منحل شده‌اند.رقابت اصلی در انتخابات پارلمانی ماه نوامبر بین ائتلاف چپگرایان به رهبری یائیر لاپید نخست‌وزیر موقت رژیم صهیونیستی و نتانیاهو رهبر راستگرایان خواهد بود. پیش بینی می‌شود که روند شکنندگی کابینه‌های ائتلافی این رژیم بعد از انتخابات ماه نوامبر نیز ادامه یابد که اصلی ترین دلیل آن را می توان در فساد حاکمان، عدم مقبولیت ملی و بین المللی و نیز شرایط غیرانسانی این رژیم دانست.
نظر
ارسال نظر برای این مطلب