سازمان خدمات بهداشت ملی (NHS) بریتانیا، که زمانی نگین درخشان خدمات عمومی این کشور بود، اکنون با چالش‌های بی‌سابقه‌ای روبرو است که اصل اساسی آن، یعنی دسترسی همگانی به خدمات بهداشتی، را تهدید می‌کند. بحران فعلی این سیستم نتیجه‌ی، مشکلات ساختاری بلندمدت، کمبود مزمن بودجه و فشارهای رو به رشد جمعیتی است. در اوایل سال ۲۰۲۴، فهرست‌های انتظار NHS به بالاترین حد خود رسید و تنها در انگلستان بیش از ۷.۸ میلیون نفر منتظر درمان بودند، که نشان دهنده وخامت قابل توجه شرایط نسبت به سطح ۴.۴ میلیون نفری پیش از همه‌گیری است.
NHS با چندین چالش مداوم دست و پنجه نرم کرده است که ظرفیت آن را برای ارائه مراقبت‌های به موقع و مؤثر تحت فشار قرار داده است. یک نظرسنجی در سال ۲۰۲۴ نشان داد که بیش از نیمی از افراد در بریتانیای دسترسی به درمان و زمان‌های انتظار طولانی را به عنوان مهم‌ترین مسائل پیش روی سیستم بهداشت و درمان ملی شناسایی کرده‌اند .این تأخیرها با افزایش سن جمعیت و افزایش تقاضا برای خدمات بیشتر شده و منجر به فهرست‌های انتظار بی‌سابقه شده است.
علاوه بر آن کمبود نیروی کار این چالش‌ها را بیشتر کرده است. علیرغم افزایش نیروی کار NHS، تعداد کارکنان برای پاسخگویی به تقاضاهای رو به رشد کافی نیست. تا سال ۲۰۲۳، تراست‌های NHS در انگلستان تقریباً ۱۲۵,۰۰۰ جایگاه شغلی خالی را گزارش کردند که نشان دهنده نرخ خالی حدود ۹ درصد است. کمبود پزشکان عمومی (GPs) به ویژه چشم گیر است و NHS حدود ۴,۲۰۰ پزشک عمومی کم دارد. این کمبود منجر به افزایش حجم کاری، استرس و فرسودگی شغلی در میان کارکنان موجود شده و بر کیفیت مراقبت از بیمار تأثیر گذاشته است. علاوه بر این، ناکارآمدی‌های درون سیستم، مانند موانع بوروکراتیک و سرمایه‌گذاری ناکافی در فناوری‌های دیجیتال، توانایی NHS را برای انطباق با نیازهای در حال تحول مراقبت‌های بهداشتی محدود کرده است.
در پاسخ به این چالش‌ها، حزب کارگر به رهبری استارمر، در مارس ۲۰۲۵ از یک طرح اصلاحات رادیکال رونمایی کرد که شامل انحلال NHS انگلستان می‌شود. هدف این پیشنهاد، ساده‌سازی مدیریت مراقبت‌های بهداشتی از طریق ادغام NHS انگلستان با وزارت بهداشت و مراقبت‌های اجتماعی است. این بازسازی با هدف کاهش بوروکراسی و بهبود کارایی در سیستم بهداشت انجام می‌شود.
سازماندهی مجدد پیشنهادی NHS شامل کاهش‌های قابل توجه در تعداد و کیفیت کارکنان است و نگرانی‌هایی را در مورد از دست دادن مشاغل در بخش بهداشت ایجاد کرده است. از بین رفتن بالقوه مشاغل مرتبط با سیستم بهداشت و درمان نه تنها معیشت متخصصان مراقبت‌های بهداشتی را تهدید می‌کند، بلکه خطر کاهش کیفیت مراقبت ارائه شده به بیماران را نیز به همراه دارد. علاوه بر آن با توجه به وجود اختلافات گسترده بین مدیران و سیاست‌گذاران درباره برنامه‌های حزب کارگر ممکن است اعتراضات و استعفاهای مدیران ارشد NHS در مخالفت با طرح‌های دولت را شاهد باشیم که این یعنی در یک دوران گذار و حیاتی سیستم سلامت بریتانیا ثبات کافی را نخواهد داشت. این اتفاق می‌تواند منجر به یک فاجعه بزرگ برای بریتانیا شود.
در کنار آن بهداشت عمومی در بریتانیا با یک بحران چندوجهی مواجه است. داده‌های اداره آمار ملی (ONS) در اواخر سال ۲۰۲۳ نشان می‌دهد که بهبود امید به زندگی برای اولین بار در دهه‌های اخیر متوقف شده است و حتی در برخی از مناطق برای زنان کاهش یافته است. نابرابری‌های بهداشتی گسترش یافته و شکاف ۱۹ ساله در امید به زندگی سالم بین محروم‌ترین و برخوردارترین مناطق ایجاد شده است. خدمات بهداشت روان تحت فشار شدیدی قرار دارد و ارجاعات از سال ۲۰۱۹، ۴۴ درصد افزایش یافته است. علاوه بر این، کاهش مزایای معلولیت فشار بیشتری بر سیستم بهداشت و درمان وارد کرده است. گزارش وزارت کار و بازنشستگی حاکی از آن است که تغییرات در ارزیابی‌های پرداخت استقلال شخصی (PIP) منجر به کاهش مزایا یا از دست دادن کامل واجد شرایط بودن برای تقریباً ۲۰۰,۰۰۰ فرد معلول در سال ۲۰۲۳ شده است. این امر تقاضا برای خدمات NHS را افزایش داده زیرا افراد بدون حمایت مالی کافی برای حفظ سلامتی خود تلاش می‌کنند.
بنابراین، آینده این سیستم در رسیدگی به این چالش‌های اساسی در چارچوب حفظ اصول اساسی آن، یعنی دسترسی همگانی و مراقبت رایگان، بستگی دارد. موفقیت نیازمند اراده سیاسی، سرمایه‌گذاری قابل توجه و اصلاحات سیستمی است که هم کارایی و هم کیفیت مراقبت را در اولویت قرار دهد. تجربیات سایر سیستم‌های بهداشتی، به ویژه در کشورهای اروپایی با چالش‌های جمعیتی مشابه، نشان می‌دهد که راه حل‌هایی وجود دارد اما نیازمند برنامه‌ریزی جامع و بلندمدت و تعهد پایدار به تخصیص منابع است.
این بحران در سیستم بهداشت و درمان بریتانیا منعکس کننده چالش‌های گسترده‌تر اجتماعی است و نیازمند یک پاسخ چندوجهی است که نه تنها به ارائه خدمات بهداشتی بلکه به عوامل اجتماعی تعیین کننده سلامت، مراقبت‌های پیشگیرانه و حمایت از جمعیت‌های آسیب‌پذیر نیز بپردازد. سال‌های آینده در تعیین اینکه آیا NHS می‌تواند با حفظ اصول اولیه خود با این چالش‌ها سازگار شود یا خیر، حیاتی خواهد بود.
578
نظر
ارسال نظر برای این مطلب