جمعیت یهودیان اسرائیل حدود ۶ میلیون نفر است و این یعنی اسرائیل سه برابر نوار غزه جمعیت دارد. وسعت اراضی اشغالی (۲۱ هزار کیلومتر مربع) هم در مقایسه با مساحت باریکه غزه (۳۶۰ کیلومتر مربع) آدم را یاد ماجرای فیل و فنجان می‌اندازد. گفته می‌شود اسرائیل دست‌کم ۴۰۰ فروند جنگنده پیشرفته دارد حال آنکه گروه‌های مقاومت فلسطین حتی یک پهپاد هم ندارند. رژیم صهیونیستی بیش از ۳هزار تانک در اختیار دارد. عده نظامیان اسرائیلی بیش از ۱۷۰هزار نفر اعلام شده، ولی تعداد رزمنده‌های حماس و جهاد طبق گزارش مؤسسه «آلما» در اسرائیل حداکثر ۳۰هزار نفر برآورد شده است.
روی کاغذ، کاملاً مشخص است غزه (اعم از حماس و جهاد و دیگر گروه‌ها) در مقابل اسرائیل حتی یک ساعت هم دوام نمی‌آورد. پس چرا اسرائیل حماس را نابود نمی‌کند و قال قضیه را نمی‌کند؟ جریان اصلی رسانه (Mainstream Media) هم که کاملاً در اختیار کانون‌های قدرت و ثروت یهودی دنیاست. اما چرا این اتفاق نمی‌افتد؟ آیا اصلاً اسرائیل می‌تواند این کار را انجام دهد؟
اگرچه در سال‌های اخیر جریان مقاومت در فلسطین پیشرفت چشمگیری داشته و حرکت به سمت بازدارندگی مطلق را آغاز کرده است، اما حتی در سال‌های ابتدایی عمر حماس و جهاد هم اسرائیل قادر نبود این دو گروه را نابود کند.
ذکر تفصیلی این ماجرا خارج از وسع این نوشته است اما نخستین دلیل در پاسخ به این پرسش «مبتنی بر اندیشه بودن جریان مقاومت در منطقه» است. جبهه مقاومت در منطقه دو مدخل اصلی اندیشگانی دارد؛ ۱. بازگشت به متن اصیل اسلام ۲. مخالفت با اندیشه لیبرال امپریالیسم غربی.
این جبهه نخستین بار پس از سقوط خلافت عثمانی در نتیجه استعمار غرب، در جهان اسلام شکل گرفت. اندیشه مقاومت در ادامه با اوج‌وفرودهایی همراه بود، اما همیشه یک نماینده اصلی در مواجهه با غرب داشته است. در برهه‌ای این نماینده اخوان‌المسلمین مصر بود، در برهه‌ای دیگر مجاهدین هندوستان، در برهه‌ای دیگر فتح و ساف در فلسطین و امروز نماینده‌ای که فصل‌الخطاب برای همه گروه‌های جهان اسلام است، حماس و جهاد هستند؛ حماس و جهاد نماینده و نماد همه جهان اسلام در مقابل اسرائیل که نماد همه جریان استعمار است. این مهم‌ترین دلیلی است که اسرائیل نمی‌تواند جهاد و حماس را نابود کند. به‌عبارتی حتی اگر همه ۳۰هزار عضو جهاد و حماس هم در این جنگ به‌شهادت برسند، اندیشه اسلامی بار دیگر نماینده‌ای قوی‌تر با گفتمانی جذاب‌تر به مصاف استعمار غرب خواهد فرستاد.
در سوی دیگر اسرائیل اگرچه نماد جریان استعمار است و زرق و برق غربی دارد، اما از اندیشه جذابی برخوردار نیست. اسرائیل خلاف آنچه خاخام‌های افراطی یهود مطرح می‌کنند مبانی مذهبی و اندیشه‌ای محکمی ندارد و همین موجب شده نظام برخاسته از آن استحکام چندانی نداشته باشد.