حالت آرامش(نفس مطمئنه)، يك حالت مطلوب فطرى است و انسان هميشه درصدد كسب يك چنين حالتى است و در مقابلش حالت اضطراب، دودلى، دلهره و اينها يك حالت نامطلوبى است كه انسان از آن رنج مى‏برد و مى‏خواهد از آن فرار كند.

كسانى هستند كه يك حالت آرامش ثابتى پيدا مى‏كنند. ما هم گاهى آرامش داريم و گاهى اضطراب. آرامش [و اطمینان] حقيقى كه دل انسان كاملاً مطمئن و خوش باشد،  جز در سايه‏ ياد خدا پيدا نمى‏شود و علتش اين است كه انسان با ياد خدا متوجه مى‏شود كه وجودش ارتباط دارد با كسى كه هم، همه‏ مصالح و خيرات را مى‏داند و هم، مى‏تواند [آن‎ها را] تأمين كند.