آیا صِرف به ستوه آمدنِ مردم از ظلم، برای تحقق فرج کافی است؟

یک تصور عامیانه از ظهور، آن است که فکر کنیم صرف به ستوه آمدن مردم از ظلم یا به اوج رسیدن جور، برای تحقق فرج کافی است و دیگر نیازی به آمادگی مردم برای « پذیرش عدالت » نیست. در حالی که در میان مردمی که صرفا از ظلم خسته شده اند، ولی تحمل عدالت را هم ندارند، تشکیل یک حکومت عادلانه اصلا حکومت ماندگاری نخواهد بود. زمانی که مردم برای خلافت، به امیرالمومنین اصرار می کردند، حضرت امتناع می ورزیدند. علت اساسی امتناع حضرت این بود که هر چند مردم از ظلم خسته شده بودند، اما خواهان عدالت هم نبودند. آنها اساسانه عدالت و لوازم آن را درست می فهمیدند ونه می توانستند آن را تحمل کنند. خیلی بین این دو فرق است.