امام حسین (ع) شوق انگیزترین بخش دین ماست

کربلا و عاشورا محل بزرگترین مصائب عالم است اما نتیجه آن، | بالاترین محبتها و شوق هاست که چنین محبت و شوقی را در
جای دیگری از حیات بشر نمی شود جستجو کرد. شما در جوار اباعبدالله الحسین (ع) می توانید به بالاترین مراتب عرفانی دست پیدا کنید، مراتبی که در جای دیگر، به این سادگی ها به دست نمی آید.
و شما می توانید تجربه های معنوی و عرفانی بسیار زیبایی از ارتباط روحی خودتان با اباعبدالله الحسین (ع) پیدا کنید. یکی از مراتب بسیار بلند معنوی این است که انسان بتواند با شوق حرکت کند، نه با خوف. مثلا شبهای قدر که مردم برای عبادت به مساجد می روند بسیاری از نیت های پشت سر این عبادت ها، این است که «مبادا خدا ما را نبخشد! مبادا دچار عذاب الهی شویم! مبادا در مقدرات سال بعد ما، کم بگذارند.» یعنی بیشتر از روی خوف است. ما بیش از اینکه شوقی عبادت کنیم، خوفی عبادت می کنیم. البته درباره لزوم خوف برای مؤمن هیچ تردیدی نیست، کما اینکه امام صادق(ع) فرمود: «مؤمن را چیزی جز خوف اصلاح ب» (کافی/۷۱/۲) ولی اگر در کنار این خوف، شوق نباشد، طبیعتا از مرتبه بی نظیر شوق محروم می مانیم.