دور باد که چنین باشد

عارف برای رسیدن به لقاءالله ودیدار خداوند، تمامی همت و توجه خود را مصروف پرداختن به نفس خویش می کند و شب و روز در این امر است، اما هیچ علاقه و گرایش مستقلی به خود نفس ندارد و به آن دلبستگی استقلالی ندارد و دور باد که چنین باشد! چگونه می شود که عاشق صادق، به دو معشوق دل ببندد؟ و دو مطلوب داشته باشد؟