مگر نه اینکه هر محرم دو روضه ی گودال دارد؟ یکی روضۀ اباعبدالله و یکی روضۀ عبدالله ابن حسن. آن‌قدر روحش با عشق اباعبدالله آمیخته که حتی در لحظه ی شهادت در بر اوست.
حتی در بازی القاب و الفاظ هم حسین(ع)، پدر عبدالله است.
حال مگر می تواند تصویر تنهایی و صدای آه آنکه هم عمو و هم پدرش بوده، هم امیر و هم دلدارش بوده را تاب بیاورد؟ حاشا و کلّا؛ که فرزندان
حیدر(ع) همه غیرتمندند.
آن دست که در تن حسن(ع) در جمل فتنه خوابانده، حال در تن عبدالله، فدایی حسین(ع) می شود. ۱۱ساله کودکی بود اما به اندازۀ قامت عشق، قد کشید ...
«خیری ندیده هرکه برایت هلاک نیست
در عشق سن و سال که اصلاً ملاک نیست»
نظر
ارسال نظر برای این مطلب