٢٩ خرداد ١٣۵۶ خبر فوت ناگهانی دکتر_شریعتی در لندن، خیلی‌ها را شوکه کرد. با توجه به فضای سیاسی آن زمان، افکار عمومی بیش از آن که این اتفاق را «مرگ طبیعی» بداند، آن را حذف فیزیکی و «شهادت» تلقی کرد.

فرضیه‌ای که حتی پس از سقوط رژیم شاه و انتشار اسناد ساواک نیز اثبات نشد.

  امام خامنه‌ای(مدظله العالی) در حاشیه‌ای که بر کتاب جریانها و سازمانهای مذهبی سیاسی ایران نوشته‌اند این ماجرا را اینگونه روایت می‌کنند:
«در آغاز همه متقاعد بودند که او کشته شده است. من در مشهد جزو سه چهار نفر اولی بودم که از واقعه مطلع شدند و تقریبا شک نکردیم که شهید شده است. پدرش هم در جلسه‌ی دو سه روز بعد در منزل یکی از دوستان، هنگامی که نرم نرم به او تفهیم شد که دکتر فوت کرده است، اولین جمله‌ی او که با گریه و زاری همراه بود این بود: علی را کشتند. و همه جمعیت ٢٠-٣٠ نفره ی آن جلسه که همه هم می‌گریستند همین را فهمیده بودند. مسأله سکته و ربط آن با روزی هفتاد هشتاد سیگاری که دکتر دود می‌کرد، بعدا به تدریج مطرح شد.»