اما من برای اعطای او هیچ استحقاقی در خود نمی‌بینم مگر اینکه از فضل و زیاده‌اش به من ببخشد. پس تنها امیدم به کرم و فضل اوست. برای همین این‌گونه او را با نام «کریم» می خوانم:
«فَإِنَّهُ غَيْرُ مَنْقُوصٍ مَا أَعْطَيْتَ، وَزِدْنِى مِنْ فَضْلِكَ يَا كَرِيمُ»
«این درخواست من نه بخاطر این است که آنچه تا به حال داده‌ای کم و ناقص بوده بلکه به فضلت می‌خواهم که به من زیاده بدهی، ای کریم!»
نظر
ارسال نظر برای این مطلب