جز ذات مقدس او پناهی نداریم.
هر چه هست از اوست و هر چه خواهد شد هم از اوست
 و ما جز یک خدمتگزاری که باز هم توفیقش از اوست، چیزی نیستیم. .
باید همه ما توجه داشته باشیم به اینکه ما خودمان چیزی نیستیم، هر چه هست اوست.
 اگر عنایات او نبود ما هیچ بودیم؛
چنانچه از ازل هم هیچ بودیم
و بعدها هم از حیث حیثیت خودمان هیچیم. منتها ما هیچها اشتباه داریم؛
خیال می‌کنیم ما هم یک چیزی هستیم
و این یک حجابی است بین ما که امیدوارم خدای تبارک و تعالی این حجاب را بردارد
و ما بفهمیم کی هستیم؛
«اللهُمَّ ارِنِی الاشْیاءَ کَما هی». «ارِنِی الاشْیاءَ کَما هُو»، یعنی به حسب احتمال قوی اینکه
آن که هستند که صرف تعلق به او هستند، او را نشان بدهد که اگر او را نشان بدهد، معرفت خدا حاصل می‌شود.
و اگر آن چیزی که ما همه در حجاب هستیم، آن حجاب برداشته بشود، معلوم می‌شود که غیر از او کسی نیست و چیزی نیست
و همه اشکالات در حجابی است که ما داریم، گمان می‌کنیم چیزی هستیم.