امروز ما بگوییم آقا، اینهایی که شیشۀ ماشین ها را شکاندند، یک شوری داشتند، ناراحتی ای داشتند، عصبانی شدند ... بگوییم «فَبِها و نِعمَ!!». یک شیرینی هم به آنها بدهیم که آقا این چند روز اینجا [بازداشت] بوده ای یک وقت ناراحت نشده باشی! رویشان را هم ببوسیم بگوییم بفرمایید [بروید]!!
خب فردا چه کار می کند؟! فردا دیگر نمی شِکَند؛ فردا آتش می زند!

 سارق مسلح وارد شده و کارهایی کرده، قاضی دستش می لرزد که اعدام بکند! این بدبختی است، بیچارگی است، این ضعف است!

 یک سارق مسلح اگر اعدام نشود، ما ضرر کرده ایم. چرا؟ چون محارب است. محارب، حکمش کشتن_خشن است، کشتنِ تلخ است. قطع یک دست از یک طرف و یک پا از طرفِ دیگر است. این برای اینست که کسی روی دیگری اسلحه نَکِشد.

 آمریکا این کار را نکرد و حالا باید چند تا فرد مسلح در هر مدرسه ای بگذارد! این همه فیلم جنایی نشان داد و با این فیلمها بچه ها را سرگرم کرد. بچه ها هم آموزش دیدند که هر وقت از معلّمشان دلخور شدند او را به رگبار ببندند.
این هنر است؟!