امروز با یک کج‌روی بسیار عمیقی در میان خودمان و در اجتماع خودمان روبرو هستیم. فرزند و زن در حوزه‌ی حتی مردمی که یک پایبندی‌ای به دین دارند، یک ابزار و وسیله‌ِی پرش و تکامل نیست بلکه بعکس، یک وسیله‌ی سکون و جمود و عدم تحرّک هست. به جای اینکه زنِ انسان یا شوهرِ انسان یا فرزندِ انسان بالی باشد که با این بال انسان پرواز کند، لنگری است که با آن لنگر انسان هرچه به زیرتر و طبقه‌ی اَسفل کشانده میشود، مانع از حرکت معمولی ما میشود، نه فقط ما را در حرکتمان به سوی خدا و به سوی اهداف الهی هُل نمیدهد و تشویق نمیکند، از حرکتی که، از همین اَدنی حرکتی که نشانه‌ی انسان زنده و موجود زنده است هم ما را باز میدارد، و این بخاطر این هست که ما معنا و مفهوم فرزند را یا همسر را نفهمیدیم.