انسان اگر عادت کند
به کم سخن گفتن
و قهرا موقعی هم که می خواهد حرف بزند
سخن بگوید
سخنش از مصادیق «قُولُوا قَوْلًا سَدِيدًا»باشد
آشفتگی های درونی اش حاشیه می گیرد
خطورات درونی اش حاشیه می گیرد
آرام آرام یک اصل در سِر و سَریره و روح و جان و باطن
و عالم غیب و ملکوتش طلوع می کند
آن اصل
حقیقتِ «لا اله الا الله الملک الحق المبین»است
آرام آرام در انسان عشق و علاقه
شوریده حالی و شیدایی و محبت نسبت به
خدا و قرب به خدا و اُنس با خدا و خلوت های خوش با خدا پیدا می شود
این کم سخن گفتن را می دانید روایات فراوان و متعدد هم داریم
البته با درس و بحث و این ها دیگر حسابش جداست ولی کم سخن گفتن روشن است
انسان چنان بر خودش مسلط بشود که تا
پیش خودش و خداش
حجت الهی بر این سخن ندارد
زبان بر سخن نگشاید
فردا که در پیشگاه خدای سبحان حضور پیدا کردیم
اگر از ما بپرسند چرا این سخن را گفتی حجت الهی داریم
مبتنی بر این حجت الهی من سخن گفتم
نظر
ارسال نظر برای این مطلب