نیروی دریایی آمریکا بعد از دست و پنجه نرم کردن شناورهای پروژه با مشکلات فراوان، به دنبال راهی است تا بتواند این ناوهای ساخته شده برای مقابله با نیروی دریایی سپاه را به متحدان خود بفروشد.
شناورهای کلاس نیروی دریایی آمریکا یکی از بهترین و جدیدترین مثالهایی است که می توان در خصوص پر نقص بودن طراحی و تولیدات برخی محصولات نظامی در غرب مطرح کرد به گونه ای که این شناورها اکنون تبدیل به یک سوژه مطالعاتی برای بررسی چگونگی هدر دادن پول و طراحی یک سیستم تسلیحاتی بدون کارآمدی شده اند. نزدیک به یک دهه است که اخباری مبنی بر مشکلات فراوان دو کلاس از شناورهای رزمی آمریکایی که سری را تشکیل می دهند منتشر می شود و باید گفت در هر مورد، مشکلات عجیب تر از دفعه قبل است.
در نهایت آمریکایی ها تصمیم به بازنشسته کردن بسیار زودتر از موعد این شناورها گرفتند اما تا آن زمان، فرا برسد مشکلات دست از سر خانواده شناورهای برنداشته و البته، مشکلاتی جدید نیز برای این ناوها پیش می آید و به همین خاطر، یک مقام بلندپایه نظامی آمریکایی پیشنهاد فروش این شناورهای پر حاشیه و ناتوان را به متحدین این کشور مطرح کرده است.
طرح و ایده کلی شناورهای کلاس به عنوان یک کلاس اصلی، شامل دو شناور زیر مجموعه در کلاس های Independence و Freedom برای انجام ماموریت هایی مثل جنگ ضد زیردریایی، مقابله با قایق های تندرو، عملیات مین روبی و در کل، انجام عملیات های رزم دریایی در آب های کم عمقی مثل تنگه هرمز و خلیج فارس و ایضا تنگه تایوان است.
اگر بخواهیم به صورت کامل به لیست مشکلات و ماجراهای خانواده بپردازیم قطعا نیاز به نگارش مطلبی بسیار طولانی خواهد بود اما در گزارش هایی که در لینک آنها در بالا (بیشتر بخوانید) درج شده، به چندین مورد مهم از این مشکلات به صورت مفصل تر پرداخته شده است. اما به صورت کلی باید بگوییم که مشکلاتی در بخش پیشران و آتش گرفتن موتور، آماده نبودن تجهیزات ماموریتی برای عملیات های مختلف خصوصا جنگ ضد زیردریایی، نداشتن سلاح و زره کافی و همچنین بروز مشکل در سیستم انتقال قدرت، در کنار افزایش شدید هزینه های تعمیر، نگهداری و عملیات از جمله موارد قابل توجه در این ناوها به حساب می آیند.
این شناورها قرار بود بخشی از بار عملیاتی سنگین نیروی دریایی آمریکا در مناطقی حساس مثل خلیج فارس یا تنگه تایوان کم کنند ولی قرار گرفتن آنها با این وضعیت در مقابل نیروهای دریایی کشوری همچون جمهوری اسلامی ایران مثل ایران، به فرماندهان و دولتمردان آمریکایی فهماند آنها اهدافی متحرک و بی دفاع بوده و فقط باری اضافه بر دوش نیروی دریایی آمریکا ایجاد می کنند. در نهایت بر اساس جمع بندی کلی، قرار بر این شد که این ناوها از خدمت خارج شوند. اما داستان ها به همین جا ختم نمی شود.
مشاهده ترک در بدنه ناوهای جدید
بر اساس اطلاعات جدید، در بدنه تعدادی از شناورهای کلاس Independence ترک هایی مشاهده شده و برای نمونه، یکی از شناورهایی که دچار این مشکل شده USS Omaha نام دارد که تازه در سال ۲۰۱۸ میلادی وارد خدمت نیروی دریایی آمریکا شده و با هر نوع استاندارد و به عبارتی معیاری که بسنجیم، یک شناور بسیار جوان و تازه نفس حساب می شود. برخی این احتمال را مطرح می کنند که چون در ساخت شناورهای کلاس Independence از مواد آلومینیومی استفاده شده بحث ایجاد ترک پیش آمده و عملا این مشکل، قابل حل کردن به صورت اصولی نیست.
به نظر می رسد حداقل نیمی از شناورهای کلاس Independence با این مشکل دست به گریبان هستند؛ البته منابع رسمی نیروی دریایی آمریکا این مسئله را نه تایید و نه رد کردند. شناور USS Omaha که چیزی در حدود ۴۴۰ میلیون دلار هم قیمت دارد از تابستان سال پیش با یک سری محدودیت در بحث عملیات رو به رو شده و به منظور جلوگیری از گسترش ترک ها در بدنه، در بحث سرعت به حدود ۲۷ کیلومتر در ساعت و در بحث شرایط دریایی نیز به وضعیت ۴ محدود شده است. در این شرایط یعنی موج ها نهایتا باید ارتفاعی در حدود ۲.۵ متر داشته باشند.
نکته جالب این که شناورهای برای عملیات در سرعت هایی بیش از دو برابر این عدد یعنی ۲۷ کیلومتر، طراحی شده اند و محدود شدن به این عدد، یک افت بسیار محسوس در توانایی های آنها محسوب می شود. بسیاری از شناورهای تندرو کوچک عادی و نه -برای نمونه مدل های مورد استفاده توسط نیروی دریایی سپاه- سرعت های بسیار بیش از این داشته و عملا در یک سناریوی تعقیب و گریز، این شناورها شاید از پس قاچاقچیان مواد مخدر در منطقه ای مثل خلیج مکزیک نیز برنیایند.
نکته جالب اینکه کلاس Freedom هم به دلیل مشکلات در بحث سیستم های انتقال قدرت با محدودیت سرعت رو به رو شده و حال تصویر کنید شناورهایی با نهایت این سرعت و آن هم بدون سلاح یا زره کافی، در صورت بروز درگیری در منطقه ای مثل تنگه هرمز یا خلیج فارس به چه سرنوشتی دچار خواهند شد!
ایده فروش ناوهای معیوب به متحدان
اما در جریان جلسه استماع در کنگره آمریکا برای بودجه سال بعدی میلادی، آدمیرال مایکل گیلدی فرمانده عملیات نیروی دریایی آمریکا صحبت های جدید و قابل توجهی در خصوص شناورهای کلاس مطرح کرده است. بر اساس صحبت های وی، نیروی دریایی آمریکا قصد دارد تا پایان سال ۲۰۲۴ میلادی، ۹ فروند از شناورهای کلاس Freedom و دو فروند از ناوهای کلاس Independence را از خدمت خارج کند.
بر اساس این اطلاعات، از کلاس Freedom به صورت کلی قرار است ۱۶ فروند ناو ساخته شود که یک فروند از آنها، از خدمت خارج شده و با خارج شدن ۹ فروند دیگر تا پایان سال ۲۰۲۴، عملا تنها ۶ ناو از این کلاس باقی خواهند ماند. در کلاس Independence هم به صورت کلی و در نهایت قرار است ۱۹ فروند ساخته شود که اولین آنها از خدمت خارج شده و در سال جاری میلادی یعنی ۲۰۲۲ قرار است یک فروند دیگر از آنها از خدمت خارج شود. در نهایت آنچه برای نیروی دریایی آمریکا باقی خواهد ماند ۶ فروند از ناوهای کلاس Freedom و ۱۵ فروند از کلاس Independence است که البته با توجه به خبر مشاهده ترک در بدنه کلاس Independence مشخص نیست وضعیت عملیاتی این ناوگان در نهایت به کجا برسد و این احتمال بسیار قوی است که در سالهای نزدیک آینده بخش عمده ای از همین ناوگان نیز بازنشسته شود. همچنین خبر می رسد بحث تجهیز شناورهای باقی مانده به سلاح های سنگین مثل موشک های کروز دور برد ضد کشتی نامشخص بوده و مسئله توسعه پکیج عملیات ضد زیردریایی نیز برای آنها متوقف شده است.
اما نکته دیگر در خصوص این جلسه، پیشنهاد آدمیرال مایکل گیلدی در خصوص فروش برخی از این شناورها خصوصا کلاس Freedom به متحدان آمریکا به ویژه در منطقه آمریکای لاتین است. استدلال مطرح شده این است که این شناورها به تعداد خدمه کمتری نیاز داشته و به دلیل سطح پایین تر تهدیدات برای نیروهای دریایی در منطقه آمریکای جنوبی، ای بسا این شناورها گزینه ای مناسب برای فروش باشند. البته این ژنرال آمریکایی مشخص نکرده که شناوری با این همه سابقه، مشکلات ریشه ای فنی و البته قیمت سنگین برای خرید از یک طرف و هزینه سنگین سالانه حدودا ۷۰ میلیون دلار برای عملیات هر شناور را دارد چطور می تواند یک گزینه خوب برای منطقه آمریکای لاتین باشد!؟
برای مقایسه بد نیست بدانید یک فروند ناوشکن کلاس آلری برک نیروی دریایی آمریکا به عنوان یک شناور چند منظوره سنگین وزن با طیف بسیار گسترده ای از توانایی ها در بحث هزینه عملیات سالانه، سالی در حدود ۸۱ میلیون دلار خرج بر جای میگذارد و حالا مشخص است پروژه شکست خورده از یک طرف حجم زیادی از پول را به جیب پیمانکاران دفاعی مثل لاکهید مارتین ریخته و حالا آمریکا قصد دارد تا این شناور ناتوان را به عنوان یک تحفه، به متحدان خود قالب کند؛ همان متحدانی که جرات انتقاد از این محصولات و سایر تولیدات نظامی آمریکا را ندارند. اگر در سالها و دهه های قبل، برخی متحدان آمریکا سلاحهای مشهور مانند پاتریوت را بسیار گران قیمت تر می خریدند اما حداقل این محصولات، روی کاغذ نمونه های پیشرفته ای بودند اما در مدل جدید، آنچه حتی روی کاغذ هم بی مصرف و بسیار گران است، به متحدان ایالات متحده پیشنهاد می شود.
نظر
ارسال نظر برای این مطلب