تو شاهدی که علم بر زمین نخواهد ماند

کلامت کلام نیست زینب! تیغی است که پرده‌های تزویر را می‌درد و مغز حقیقت را از میان پوسته‌های رنگارنگ نیرنگ برملا می‌کند. شمشیری است که نقاب‌ها را فرو می‌ریزد و ماهیت خلایق را عیان می‌سازد.
صدای شیون و گریه لحظه به لحظه بلندتر می‌شود.
یکی در میان گریه به دیگری می‌گوید: «به‌خدا که این زن به زبان علی سخن می‌گوید.»
و پاسخ می‌شنود: «کدام زن؟ ولله که این خود علی است. این صلابت، این بلاغت، این لحن، این خطاب، این عرصه، این عتاب، ملک طلق علی است.»
قیامتی به پا کرده‌ای زینب!