خداوند! ای عزیز! من سالها است از کاروانیجامانده ام که پیوسته کسانی را به سوی آن روانه می کنم. اما تو خود می دانی که هرگز نتوانستم آنها را ازیاد ببرم. پیوسته یاد آنها، نام آنها، نه در ذهنم، بلکه در قلب و چشمم، با اشک وآه ياد شدند.
نظر
ارسال نظر برای این مطلب