یادم هست که در زمان رژیم [پهلوی]، من طلبه جوانی بودم، یک منبری رفته بود در یکی از استان‎های شمال، یک ماه رمضان آنجا تبلیغ کرده بود. از منبری‎های درجه اول آن زمان بود.

[بعد از تبلیغ،] افتخار می‎کرد که «در طول دوران تبلیغم در این سفر، خیلی موفق بودم». پرسیدیم چه موفقیت ممتازی داشتید؟ گفت: «یک ماهی که در فلان شهر، منبر رفتم، شخص «تارک الصلاتی» آمد، توبه کرد، نماز خوان شد، این در طول تبیلغ من سابقه نداشت.»

منبری درجه اول کشور بزرگترین موفقیتش هم این است که یک نفر نماز خوان شده...منظورم این است که وضع تبلیغ، در زمان پهلوی برای مردم این‎چنین بود که [وقتی] منبری [تبلیغ] می‎رفت، باید از جیبش پول قند و چایی می‎داد تا مردم جمع شوند و دوتا مسئله به آن‎‌ها یاد بدهد یا دو کلمه روضه بخواند شاید گریه کنند.

وضع [گذشته] را با وضعیت اکنون مقایسه کنید [که] دانشگاه‎ها و اساتید دانشگاه، [تقاضا می‎کنند] برای آموزش معارف اسلام و طرح ولایت، [و افراد، تشنه آشنایی با این معارف هستند.]