آیت الله العظمی حائری شیرازی رضوان الله علیه

اگر گل را از ساقه نچینید، گلبرگش یک روز نگذشته ورق ورق می‎شود. چشم انسان، گلبرگ وجود اوست، گوش، گلبرگی دیگر از او، این پنجه‎های دست، انگشت‎ها و مفاصل پا، همه گلبرگ‎های وجودش هستند. وقتی اینها به فرمان انسان نباشند، مثل گلبرگی است که از گل افتاده باشد.
«ومن نعمره ننکسه فی الخلق» شهدا حساب کردند و گفتند: به جای این‎که این گلبرگ‎ها یکی یکی بریزند، گلبرگها همه باشند و باغبان بیاید و این ساقه گل را راحت بچیند، چه گل خوبی! باغبان خوشش می‎آید آن را بچیند. باغبان از بس گل دیده است، از هزار تا گل، یکی را هم رغبت نمی‎کند بچیند، مگر آن‎که عطر و شکلش فوق‎العاده باشد و نظرش را بگیرد. در روایات داریم «ان‎اللّه‎ لایختار الا الازکی و الا الاطیب»خدا گل نمی‎چیند، مگر پاکیزه‎ترین و خوشبوترین را. مگر خدا باغبان انسان‎ها نیست؟ خداخوبان را گلچین می‎کند.