عده‌ای نيامدند؛ عده‌ای دير آمدند و وقتی رسيدند كه كار تمام شده بود؛
توّابينی كه در كوفه خروج كردند، چه وقت می‌توانند در صف اصحاب سيدالشهدا(ع) باشند ولو همه‌شان هم كشته شوند! ماندند و خون سيدالشهدا(ع) ريخته شد و حالا اين‌ها متوجه شدند كه عجب اشتباهی شده و حالا يك فكری كنيم! چه فايده‌ای دارد؟
آنهايی ارزشمندند كه «بَذَلُوا مُهَجَهُمْ دُونَ الْحُسَيْنِ علیه‌السلام»؛ خون‌شان را پيشِ‌روی امام حسين(ع) دادند. آنهايی كه خون‌شان را پشت سر امام حسين(ع) می‌دهند خیلی ارزش ندارند! آنهايی كه سپر مي‌شوند، ارزش دارند.
اين از مهم‌ترين نكات است که انسان اگر رشته تعلقش را با دنيا قطع نكند، اگر حساب خودش را با دنيا صاف نكرده باشد، اگر برای مرگ آماده نشده باشد هيچ كمكی به ولیّ خدا نمی‌تواند بكند و هيچ كمكی به خودش نمی‌تواند بكند.
نظر
ارسال نظر برای این مطلب