عده زیادی همراه حسین بن على آمدند. در ابتدا شاید هنوز بودند افرادی که خیال می کردند ممکن است در سخنان حسين بن علی اندکی مبالغه در کار باشد، شاید باز سلامتی در کار باشد. بین راه هم عده ای ملحق شدند. ولی حسین بن علی نمی خواست عناصر ضعیفی همراهش باشند. در مواطن مختلف، سخنانی گفت که اصحابش را تصفیه کرد. افرادی که چنان شایستگی ای نداشتند جدا شدند، خارج شدند، غربال شدند. خالصها ماندند، تمام عیارها باقی ماندند.
 افرادی باقی ماندند که حسین بن علی درباره آنها شهادت داد که من بارانی از یاران خودم بهتر و باوفاتر سراغ ندارم؛ یعنی اصحاب من! اگر امر دایر بشود میان اصحاب بدر و شما، من شما را ترجیح می دهم؛ اگر امر دایر بشود میان اصحاب صفین و شما، من شما را ترجیح می دهم؛ شما تاج سر همه شهدا هستید. در شب عاشورا آن وقتی که اباعبدالله همه آنها را مرخص می کند، می گوید من بيعتم را برداشتم. از ناحیه دشمن به آنها اطمینان می دهد که کسی به شما کاری ندارد. در عین حال اصحابش می گویند: آقا! ما شهادت در راه تو را انتخاب کرده ایم؛ یک جان که ارزشی ندارد، ای کاش هزار جان می داشتیم و همه را در راه تو فدا می کردیم باهم بذلک اخوه عباس بن علی» اول کسی که چنین سخنی را گفت، برادرش ابي الفضل العباس بود. چقدر قلب مقدس اباعبدالله شاد شد از اینکه اصحابی می بیند با خودش هماهنگ، همفکر، هم عقیده و هم مقصد. آن وقت اباعبدالله مطالبی را برای آنها ذکر کرد، فرمود: حالا که کار به این مرحله رسید، من وقایع فردا را اجمالا به شما می گویم: حتی یک نفر از شما هم فردا زنده باقی نخواهد ماند. اباعبدالله در روز عاشورا افتخاری به اصحاب خودش داد، پاداشی به اصحاب خودش داد که این پاداش برای همیشه در تاریخ ثبت شد