هر که به حسین دل می سپارد، پیداست که دلی برای سپردن دارد. هر که برای حسین اشک می ریزد، پیداست که چشمی برای گریستن و اشکی برای ریختن دارد. هر که در مصیبت حسین، دلش می شکند و اشکش جاری می شود، پیداست که اهل محبت است، و هر که اهـل محبت است، مجذوب حسین می شود؛ دیر یا زود، خودآگاه و ناخودآگاه. و هر که مجذوب حسین شود، از جنس حسین می شود، متصف به صفات حسین می‌شود. متخلق به اخلاق حسین می شود. و در دنیا هر که از جنس حسین باشد، هر که مجذوب حسین بشود، هر که با حسین پیوند بخورد، هر که حسینی شود، در جهان آخـرت نیـز حسین سراغش را می گیرد، پیدایش می کند و رفاقت و شفاعت و همدمی اش را با او ادامه می دهد.
و مگر ممکن است که کسی حسینی باشد و بهشتی نباشد!؟ و مگر ممکن است که کسی از جنس حسین بشود و وارد بهشت نشود!؟
بهشتی که خود از نور حسین آفریده شده است.